Ridley Scott's Lost Dune Script vond: 'Ik denk niet dat het fans gelukkig zou hebben gemaakt'

Ridley Scott's Lost Dune: onthullen een 40-jarig script

Deze week is vier decennia sinds David Lynch's Dune in première, een kassa -flop die sindsdien een toegewijde cult -aanhang heeft gecultiveerd. Het sterke contrast met de recente aanpassingen van Denis Villeneuve heeft de voortdurende fascinatie voor de geschiedenis van het project aangewakkerd. Dit artikel duikt in een voorheen onbekend hoofdstuk: Ridley Scott's verlaten Dune script.

Dankzij de ontdekking van T.D. Nguyen van een 1 oktober-ontwerp van 133 pagina's 1980 door Rudy Wurlitzer (van de Coleman Luck Archives at Wheaton College), hebben we nu ongekend inzicht in de visie van Scott. Dit ontwerp, een pagina-één herschrijft voorafgaand aan de betrokkenheid van Lynch, onthult een aanzienlijk andere interpretatie van het epos van Frank Herbert.

Scott, Fresh Off Alien's Succes, erfde een scenario van Herbert zelf - een trouwe maar cinematisch onhandige aanpassing. Hij selecteerde een paar scènes, maar gaf Wurlitzer de opdracht om een ​​nieuw script te maken, voorgesteld als deel één van een tweedelig epos.

De aanpassing van Wurlitzer, beschreven door Scott als "Pretty Fucking Good", biedt een donkerder, gewelddadiger en politiek geladen verhaal dan zijn opvolgers. De afwijking van het bronmateriaal van Herbert heeft echter bijgedragen aan de afwijzing door Universal Pictures Executive Thom Mount, die het als ontbrak aan 'unaniem, gloeiend enthousiasme'.

Een opnieuw bedacht Paul Atreides

Het script van Wurlitzer portretteert een veel meer assertieve Paul Atreides, beginnend als een 7-jarige die een 'woeste onschuld' vertoont. In tegenstelling tot de weergave van Timothée Chalamet, is deze Paulus een jonge jongen die beproevingen ondergaat, die zijn psychische vaardigheden en krijgskunsten aantoont. Zijn snelle ontwikkeling, met als hoogtepunt Duncan Idaho, contrasteert met Lynch's meer kwetsbare afbeelding. Stephen Scarlata, producent van Jodorowsky's Dune , merkt dit verschil op, wat suggereert dat Lynch's weergave meer spanning en doelgroep zorgt.

De ondergang van de keizer en de veranderende krachtdynamiek

Een cruciale wending in het script van Wurlitzer concentreert zich op de dood van de keizer, een katalysator die afwezig is in de roman van Herbert. Deze gebeurtenis activeert het daaropvolgende conflict en vervangt de meer ingewikkelde machinaties van het oorspronkelijke bronmateriaal. Het voorstel van de Baron Harkonnen om de kruidenproductie van Arrakis te delen, wordt afgewezen door Duke Leto, waardoor het toneel is voor conflicten. Een bijna identieke lijn naar een beroemde duin '84 Baron-citaat-"die duin bestuurt, bestuurt het kruid, en die het kruidenbesturing het universum bestuurt"-lijkt speculatie over de oorsprong en potentiële invloed op de aanpassing van Lynch.

De navigator en een middeleeuwse arrakis

Het script bevat een gedetailleerde weergave van de Guild Navigator, een kruiden-mutte wordt beschreven als "een langwerpige figuur, vaag humanoïde met vinnen voeten en enorm fanned, membraneuze handen." Deze visualisatie, afwezig uit het boek tot Dune Messiah , toont Scott's visuele flair. De aankomst op Arrakis onthult een middeleeuwse esthetiek, die de nadruk legt op zwaarden, feodale gewoonten en grimmige klassenverschillen, weerspiegelen aspecten van de andere projecten van Scott.

Intense actie en grafisch geweld

Het script introduceert actiescènes die afwezig zijn in andere aanpassingen, waaronder een brutale bargevecht in Arakeen's sloppenwijken en een grafische weergave van de ondergang van de atreides. Het geweld is veel explicieter, wat resulteert in talloze doden en een gruwier toon presenteren. De jagerzoeker, een vleermuisachtig wezen met een cobra's hoofd, vervangt het mechanische apparaat uit het boek en andere filmversies.

De woestijn ontsnapping en fremen integratie

Paul en Jessica's woestijn ontsnappen is beladen met gevaar, met als hoogtepunt een crashlanding en een gespannen ontmoeting met een gigantische zandworm. De Fremen -integratie is ook aanzienlijk veranderd, met Jessica, niet Chani, die Paul leidt tijdens het Jamis Duel. Het script bevat een water van de levensceremonie, met een gender-buigende sjamaan en een gigantische zandworm, die een surrealistisch element aan het verhaal toevoegt. Het einde ziet Paul en Jessica aanvaardden in de Fremen -stam, waardoor het toneel is voor toekomstig conflict.

Een controversiële omissie en een andere Paulus

Het script laat met name de controversiële incestueuze relatie weg tussen Paul en Jessica, een punt van strijden met Herbert en de Laurentiis. Het script presenteert echter nog steeds een Paulus die aantoonbaar meedogenloos en minder terughoudend is om zijn bestemming als leider te omarmen, waardoor sommige fans van het bronmateriaal mogelijk vervreemden.

Conclusie: een gedurfde, onconventionele visie

Scott en Wurlitzer's Dune was een gedurfde afwijking van het bronmateriaal, die prioriteit gaf aan ecologische, politieke en spirituele thema's. Zijn donkerdere toon en grafisch geweld hebben echter waarschijnlijk bijgedragen aan de afwijzing ervan. Hoewel het misschien niet alle fans heeft tevreden, biedt het script een uniek perspectief op het werk van Herbert, met de nadruk op zijn milieuproblemen en de gevaren van ongecontroleerde kracht. De herontdekking van het script biedt een fascinerende blik in een verloren aanpassing, waardoor reflectie wordt aangedrongen op de verschillende interpretaties van dit blijvende sciencefiction -meesterwerk.