Yoko Taro prijst ICO als een meesterwerk dat een revolutie teweegbracht in videogames

Yoko Taro, gevierde maker van Nier: Automata en Drakengard , heeft onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als een artistiek medium besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, bereikte ICO cultstatus vanwege de minimalistische esthetische en suggestieve, woordeloos verhaal.

Taro benadrukte de innovatieve kernmechaniek van de game - het begeleiden van Yorda door haar hand vast te houden - als een revolutionaire afwijking van gevestigde gameplay -normen. Hij merkte op: "Als ICO je had nodig om een ​​koffer zo groot te dragen, zou het ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze nadruk op het leiden van een ander personage, betoogde hij, was baanbrekende, uitdagende conventionele noties van spelersinteractie.

Destijds gaf een succesvol spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met vereenvoudigde, kubusachtige visuals. ICO gaf echter prioriteit aan emotionele impact en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Taro gelooft dat ICO heeft aangetoond dat kunst en verhaal een integraal onderdeel van de gameplay kunnen zijn, in plaats van louter verfraaiingen.

Taro noemde ICO 'Epoch-maken' en loofde Taro zijn invloed op de ontwikkeling van game, met de kracht van subtiele interacties en atmosferisch ontwerp om een ​​diepgaande betekenis over te brengen.

Naast ICO noemde Taro Undertale (Toby Fox) en Limbo (PlayDead) als vergelijkbare invloedrijke titels. Deze spellen, beweert hij, breidde de expressieve mogelijkheden van interactieve media uit, waardoor het vermogen van videogames bewijst om diep emotionele en intellectueel stimulerende ervaringen te leveren.

Taro's waardering voor deze games biedt waardevol inzicht in de creatieve bronnen die zijn eigen werk voeden en onderstreept verder de continue evolutie van videogames als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.